Gdy milkną wystrzały przesuwającego się na zachód frontu, sądeccy myśliwi zaczynają się grupować z myślą o możliwości wydzierżawienia obwodów łowieckich. Ci, którzy zdobyli lub udało się im zarejestrować broń przechowywaną w okresie okupacji, czynią starania o jej zarejestrowanie i w Starostwie szukają dróg umożliwiających dzierżawę wybranych wiosek, a niektórym udaje się osiągnąć ten cel. Z końcem roku 1947 powstaje na terenie Nowego Sącza pierwsze Koło Łowieckie, które przybiera nazwę „Dunajec”. Jego pierwszymi członkami zostają późniejsi założyciele Koła „Żbik”: Władysław Pajorski, Bolesław Serkowski, Stefan Majcher, Jan Łoboda. Z początkiem roku 1948 Koło Łowieckie „Dunajec” ze względu na przybywającą ilość członków dzieli się na Koło Łowieckie „Szarak” i „Żbik”, a następnie Koło „Szarak” rozdziela się jeszcze na Koło „Kolejarz”. W 1950 r. powstaje przy Komendzie Powiatowej M.O. Koło Łowieckie „Gwardia”. Pierwszymi członkami Koła „Żbik” są: A. Cięciwa, J. Czorny, S. Gajewski, Z. Gieniec, J. Kalisz, J. Kościółek, J. Łoboda, S. Majcher, W. Pajorski, B. Serkowski, M. Sulicz, J. Syntysz. Na pierwszym walnym zebraniu Koła zostaje podpisany status Koła oraz wybrany pierwszy zarząd w składzie: Władysław Pajorski – przewodniczący zarządu, Bolesław Serkowski – łowczy, natomiast kto był sekretarzem i skarbnikiem, brak danych. Koło zostało zarejestrowane w 1948 r. w Urzędzie Powiatowym w Nowym Sączu i otrzymało nazwę „Żbik” z siedzibą w Nowym Sączu, z przyznaniem obwodów Nr 155, 160, 164 o łącznej powierzchni 16,500 ha. W miarę upływu czasu szeregi Koła wzrastały. Myśliwi w nim zrzeszeni budowali tradycję i kulturę łowiecką. Zaczęto powszechnie cenić zdobyte trofea, traktować zbiorowe polowania jako formę spotkań towarzyskich i wypoczynku w naturze. Tereny łowisk sądeckich budzą zainteresowanie myśliwych krajowych i zagranicznych z uwagi na bogate walory łowieckie. Podstawową zwierzyną, która znajdowała się na rozkładzie w latach 50. i 60-tych, były dziki i zające, zaś dużą atrakcją wilki i rysie. Natomiast w latach 90-tych znaczną przewagę stanowiły jelenie i sarny, a pozostała zwierzyna znacznie się zmniejszyła, zwłaszcza drobna. Od 1959 roku weszła w życie nowa ustawa o hodowli, ochronie zwierząt i prawie łowieckim. Ustawa ta nałożyła na Koła Łowieckie obowiązek uczestnictwa w prowadzeniu gospodarki łowieckiej. Koło musiało tak pracować, aby budżet starczał na opłacenie strażników łowieckich i częściowe poniesienie kosztów na zagospodarowanie obwodów łowieckich. W roku 1964 strzelono pierwszego jelenia byka. Odstrzału dokonał kol. Józef Kalisz. Tak pojawiła się nowa atrakcja i polowania indywidualne na zwierzynę płową, jelenie byki i rogacze. W roku 1975 została zmieniona numeracja obwodów łowieckich z 155 na 16, 160 na 34 i 164 na 48 ze zmianą granic i zmniejszeniem ich z 16,500 ha na 13,123 ha w tym lasów 3,832. Inna zwierzyna to: zające, jarząbki, bażanty, słonki, dzikie kaczki, lisy i kuny po parę sztuk rocznie. Koło organizuje polowania dewizowe zwłaszcza na sarny rogacze, które stanowią częściowe źródło jego dochodów. Koło organizuje uroczyste polowania hubertowskie z zachowaniem całego tradycyjnego ceremoniału: pokot, ognisko i wspólne wspomnienia z posiłkiem. Zgodnie z postanowieniami statutu PZŁ, Koło przyjmuje w szeregi kandydatów na członka PZŁ tych, którzy spełnili warunki statutowe. Od 1973 r. wprowadzenie zmiany w ustawie łowieckiej nałożyły na Koła obowiązek prowadzenia gospodarki łowieckiej w całości, ponoszenia kosztów oraz przejęcia od nadleśnictwa części kosztów za szkody łowieckie w płodach rolnych. Oprócz gospodarki łowieckiej, Koło prowadzi też działalność szkoleniowo-wychowawczą członków, rozwija współpracę ze środowiskiem lokalnym, podkreślając znaczenie hodowli, ochrony zwierzyny, szacunku dla niej i życzliwego stosunku ludności wiejskiej do łowiectwa i myśliwych do ludności wiejskiej. Działania te mają na celu przekonania społeczeństwa o potrzebie ochrony zwierzyny przed ujemnymi skutkami współczesnej cywilizacji.

Założyciele Koła Żbik